به همت گروه نمایش باران مریوان و مجوز اداره‌ی فرهنگ و ارشاد اسلامی مریوان به مدت 8 روز نمایشی تحت عنوان «هاری، مرثیه‌ای برای قربانیان حلبچه و انفال» به كارگردانی و نویسندگی فاتح بادپرواو محسن عظیمی در فرهنگسرای مریوان به نمایش درآمد.
این نمایش در مورد فاجعه‌ی كشتار دسته‌جمعی مردم كردستان توسط رژیم بعث عراق تحت عنوان عملیات انفال در سال 1988و بمباران شیمیایی مردم شهر حلبچه و همچنین آثار روحی و روانی بازماندگان آن تراژدی تهیه شده بود و می‌توان آنرا از جهت متن و اجرا كاری متفاوت دانست.

این نمایش با استقبال زیادی از طرف مردم شهر مریوان و شهرهای اطراف روبرو شد و مهمانان زیادی كه از استانهای همجوار به شهر مریوان آمده بودند،‌ این نمایش را تماشا نمودند و تأثیر زیادی در آگاهی مردم نسبت به جنایات هولناك رژیم جنایتكار بعث در كردستان داشت.

خلاصه‌ای از فاجعه كشتار جمعی انفال:
انفال چیست:
انفال عبارت است از 8 مرحله از عملیات نظامی برنامه‌ریزی شده از ماه شباط (اسفندماه‌) 1988تا ماه ایلول (مهرماه‌) همان سال كه چند منطقه‌ی كردستان كه بیشتر آنها روستاهای استراتژیك بودند كه هركدام از آنها با هدف خاصی مشخص شده بودند می‌باشد. هجومی گسترده و وحشیانه‌ی رژیم بعث در كردستان قتل و عام 182 هزار نفر از زن و بچه بیگناه و ویرانی گسترده‌ی بیش از 4500 روستا و شهرك كردستان، نابودی سطح وسیعی از جنگلهای كردستان به عنوان ثروت ملی و ... به دنبال داشت. رفتاری كه آمران و بانیان ژنوساید انفال در جریان آن فاجعه با قربانیان داشته‌اند می‌توان وحشیانه‌ترین رفتار انسان را در كره‌ی زمین به شمار آورد.

رژیم بعث با نامهای مقدس اسلامی سعی می‌كرد كه به جنایات خود مشروعیت داخلی و بین‌المللی بدهد. بسیاری از موشكها و جنگهای خود را به نام قادسیه، الحسین، العباس و ... نام می نهاد و جنایات خو د را در قالبی اسلامی و دینی عملی می‌كرد.
مناطقی كه مورد هجوم قرار گرفتند، بسیاری از مناطق كردستان را در بر می‌گرفت. مناطقی مانند گرمیان (كركوك و خانقین ...)، روستاهای  قره داغ، بارزان و اطراف آن، دهوك و بادینان، قلعه‌دیزه‌ و رانیه و ...

رژیم بعث ابتدا طبق برنامه روستاها را بمباران می‌كرد و سپس افراد 15سال تا 50 سال را با وسیله‌ی نقلیه به مناطق جنوب و مركز عراق و اردو گاههای مرگ می‌برد و با اعمال وحشیانه‌ترین رفتار و در نهایت در گورهای دسته‌جمعی كه زودتر آماده شده بودند، آنان را تیرباران و یا زنده به گور می‌كردند.

بازماندگان انفال و اعضای باقیمانده و درد و رنجهای عاطفی، اجتماعی، مادی و روان‌شناختی و ... به جا مانده است كه تاکنون نیز ادامه دارد موضوعی دیگری است كه جامعه‌ی كردستان هنوز با آن دست به‌ گریبان آن است.